De Vogal zwitschern,
i loss meine Augn nu zua,
drah mein Kopf Richtung Fensta,
so wia jedn Tog in da Fruah.
Gaunz tiaf atmet i ein,
de kühle Luft -
im Fruahjoahr hods fia mi
an gaunz bsundan Duft.
So frisch und rein
ma spürt de Magie -
so guad wia jetzt
riacht es sunst nie.
I merk, wia de Liab
und de Daunkboarkeit
aus jeda Faser
meines Körpers schreit.
Im Fruahjoahr – sogt ma -
erwocht de Natur.
Im Fruahjoahr blüh i auf -
so kummts ma vur.